Jan Piotr HRYNKOWSKI (1891 – 1971), Pejzaż

Jan Piotr Hrynkowski – malarz, grafik, scenograf, urodzony w Żelechowie pod Lwowem. Absolwent krakowskiej akademii sztuk pięknych. Malarstwa uczył się pod okiem Stanisława Dębickiego i Józefa Pankiewicza, rzeźby – u Konstantego Laszczki. Akademię ukończył rok przed wybuchem I wojny światowej, w której brał czynny udział jako żołnierz 1. Brygady Legionów Polskich.

Swoją naukę kontynuował w Paryżu (1921-1922) studiując malarstwo dekoracyjne. Przez większość życia pozostawał związany ze środowiskiem artystycznym Krakowa. Od roku 1917 był jednym z Ekspresjonistów Polskich (późniejszych Formistów), w 1925 należał do założycieli Cechu Artystów Plastyków „Jednoróg”, był ponadto współtwórcą i wieloletnim prezesem krakowskiego Związku Plastyków. Pracował również jako scenograf w Teatrze im. Juliusza Słowackiego.

Bogatą i różnorodną twórczość Hrynkowski prezentował m.in. na indywidualnych wystawach w 1946,1948,1960 roku. W trakcie swojej drogi twórczej sięgał po różnorakie style, rozwiązania plastyczne i formalne, techniki malarskie (olej, gwasz, akwarela, tempera) i graficzne, tematykę (akty, studia figuralne i portretowe, martwe natury, pejzaże). Jeszcze w okresie studiów w Krakowie namalował kilka obrazów bliskich francuskiego fowizmu, potem pozostawał pod wpływem rodzimej formy ekspresjonizmu, stosował kubizującą deformację form, dążył do uchwycenia w obrazie dynamiki ruchu, malował kompozycje formistyczne („Kuglarze uliczni”, 1919). Z czasem zainteresowania formalne i realistyczny temat połączył z koloryzmem, co zaowocowało wypracowaniem własnego, indywidualnego stylu. Jego najciekawszym wyrazem stały się prace malowane od lat 30.,dekoracyjne, bogate fakturalnie i nasycone barwą, pejzaże („Ogród luksemburski”,1934) i martwe natury („Martwa natura ze szparagami”, 1934). W latach 40., jego płótna stały się gładsze, artysta sięgnął po język groteski, ich bohaterami czyniąc mocno okonturowane figury pajaców i marionetek. Po wojnie kontynuował tematykę pejzażową, tyle że w łagodniejszej kolorystyce, w martwych naturach nie zrezygnował jednak ze śmiałych, czasem kontrastowych zestawień barwnych. Mniej znaną część dorobku artysty stanowią jego grafiki, plakaty, rzeźby, utwory literackie.